Πληροφορίες για ήθη κι έθιμα του Δωδεκαήμερο από το Πήλιο και το Φανάρι Καρδίτσας. Ακόμη Άγιοοι κια αγροτικές ασχολίες από τον Σεπτέμβρη ως τον Οκτώβση και μικρά τοπικά ιστορήματα για την Πορταριά. Αυτά κι άλλα θέματα στο 1ο τεύχος του περιοδικού "Μικροί Αργοναύτες" της Ε τάξης.
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Ήθη κι έθιμα του Δωδεκαημέρου: Μακεδονία - Θράκη
Πανάρχαιες παραδόσεις συνοδεύουν τα χριστουγεννιάτικα έθιμα στη Μακεδονία

Εθιμα αναλλοίωτα στο χρόνο αναβιώνουν και φέτος στις πόλεις της Μακεδονίας τις ημέρες των Χριστουγέννων
Οι ρίζες τους φθάνουν έως και τις διονυσιακές γιορτές, όπως οι κλαδαριές της Σιάτιστας. Τα περισσότερα έθιμα προέρχονται από την εποχή της τουρκοκρατίας, όπως τα ρογκατσάρια της Πιερίας, οι κλαδαριές της Σιάτιστας, οι φωτιές της Φλώρινας και η κόλιντα μπάμπω της Πέλλας.
Χιλιάδες είναι οι ντόπιοι και οι επισκέπτες στη Σιάτιστα και τη Φλώρινα που παρακολουθούν αλλά και συμμετέχουν στα τοπικά έθιμα. Οι κλαδαριές αναβιώνουν στη Σιάτιστα και οι φωτιές στη Φλώρινα.
Σήμερα στις 7 το βράδυ ανάβουν την κλαδαριά στην είσοδο της Σιάτιστας και στο δημοτικό διαμέρισμα Μικροκάστρου. Σταδιακά οι κλαδαριές θα επεκταθούν σε ολόκληρη τη Σιάτιστα. Τις πρωινές ώρες της παραμονής των Χριστουγέννων παρέες παιδιών γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν τα παραδοσιακά κάλαντα, ενώ η φιλαρμονική του δήμου παιανίζει τα κάλαντα στους κεντρικούς δρόμους.
Οι κλαδαριές είναι ένα μοναδικό έθιμο που ανάγεται στα ομηρικά χρόνια, διότι θυμίζει το "αποτρόπαιο πυρ" των αρχαίων, με το οποίο οι Σιατιστινοί θέλουν να ξορκίσουν τους καλικάντζαρους. Αργότερα με τη γέννηση του Χριστού ταυτίστηκε με τις φωτιές που άναψαν το βράδυ της γέννησης οι βοσκοί, για να ζεστάνουν το νεογέννητο θείο βρέφος.
Στις 11 το βράδυ η φωτιά, που ανάβει στην κεντρική πλατεία της Φλώρινας καιμεταλαμπαδεύτεαι σε όλη την πόλη, συμβολίζει τη φωτιά που άναψαν οι ποιμένες της Βηθλεέμ για να ζεσταθεί ο νεογέννητος Χριστός. Στην παγωμένη γη ανοίγεται μία τρύπα όπου μπαίνει το προσάναμμα, ο αρχηγός της παρέας ανάβει τη φωτιά, η οποία γιγαντώνεται γρήγορα, καθώς μικροί και μεγάλοι ρίχνουν ξύλα και άλλα εύφλεκτα υλικά. "Τη στιγμή που η φωτιά θεριεύει και φτάνει μέχρι τον ουρανό, κατεβαίνουν τα πνεύματα, που ενθουσιάζονται από τις φωνές μας, το γλέντι και τα πειράγματα", λένε οι γεροντότεροι. Το έθιμο της φωτιάς δεν διακόπηκε ούτε στα χρόνια της τουρκοκρατίας, όταν οι τουρκικές αρχές έβγαζαν αστυνομική περίπολο για να επιβάλουν την απαγόρευσή του. Καθ' όλη τη διάρκεια της γιορτής σερβίρονται παραδοσιακή φασολάδα, φλωρινιώτικο κρασί, πίτες, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, τηγανίτες, ποντιακά γλυκά και άλλα εδέσματα.
Στη Χαλκιδική την παραμονή γινόταν πλήθος συμβολικών πράξεων. Ο νοικοκύρης, εκτός των απαραίτητων άλλων προμηθειών για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, πρέπει να διαλέξει το χριστουγεννιάτικο ξύλο, που θα καίει όλη τη νύχτα, για να ζεσταίνει την Παναγιά με το νεογέννητό της. Το ξύλο αυτό θα πρέπει να είναι τρανό και χοντρό, για να είναι τρανός (σπουδαίος) και χοντρός (πλούσιος) ο νοικοκύρης του σπιτιού. Ακόμη το ξύλο αυτό δεν το σβήνουν, διότι θεωρείται πως θα σβήσει και η καλή κατάσταση του σπιτιού. Επίσης τη στάχτη του τη ρίχνουν στα σπαρτά για να τα προφυλάσσει από βλαβερά έντομα και σκουλήκια. Το βράδυ της παραμονής (ή το πρωί) της γιορτής καίνε στο τζάκι κλαδί από χλωρό πουρνάρι, για αποτροπή του κακού ή για την υγεία της οικογένειας.Μάλιστα από το είδος και την ένταση του "πραπαλίσματος" των φύλλων μαντεύουν την τύχη των μελών του σπιτικού. Ακόμη βάζουν κοντά στη φωτιά μια άσπρη πέτρα, για να περάσει η οικογένεια "άσπρη χρονιά"! Η πέτρα αυτή μένει στην ίδια θέση ως την Υπαπαντή (2 Φεβρουαρίου), οπότε μεταφέρεται στα χωράφια, για να αποτρέπει την πτώση χαλαζιού.
Στην ορεινή Πιερία αναβιώνει το έθιμο των μεταμφιέσεων το οποίο από περιοχή σε περιοχή έχει διαφορετική ονομασία. Άλλοι το λένε ρογκάτσια ή ρογκατσάρια, μωμόγερους ή μπαμπαλιούρια. Οι μεταμφιεσμένοι φορούν τομάρια ζώων από λύκους ή τράγους και μάσκες, ενώ κάποιοι ντύνονται πολίτες οπλισμένοι και κάνουν ότι πολεμούν, ώστε η μία ομάδα να νικήσει την άλλη και να φύγουν τα κακά πνεύματα. Το ίδιο επιτυγχάνεται και με τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνουν οι κουδούνες που φορούν τα "μπαμπαλιούρια". Η ομάδα πηγαίνει από σπίτι σε σπίτι για να πει τα κάλαντα.
Στην περιοχή της Πέλλας σήμερα αναβιώνει η κόλιντα μπάμπω, όπου οι κάτοικοι συναγωνίζονται για το ποιος θα ανάψει τη μεγαλύτερη φωτιά. Οι ρίζες του εθίμου φτάνουν ως τον Ηρώδη. Την ώρα δηλαδή που ανάβουν τη φωτιά φωνάζουν "κόλιντα μπάμπω", που σημαίνει "σφάζουν γιαγιά", για να υπενθυμίσουν τη σφαγή όλων των νηπίων που διέταξε ο Ηρώδης και για να προφυλάξουν οι μανάδες τα παιδιά τους.
Στο νησί της Θάσου οι οικογένειες κρατούν ένα πολύ παλιό έθιμο είναι το σπόρδισμα των φύλλων και γίνεται ως εξής: Κάθονται όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν την ανθρακιά προς τα έξω και ρίχνουν γύρω στ' αναμμένα κάρβουνα, φύλλα ελιάς, βάζοντας στο νου τους από μια ευχή, χωρίς όμως να την πουν στους άλλους. Όποιου το φύλλο γυρίσει περισσότερο, εκείνου θα πραγματοποιηθεί και η ευχή του.
Στο Μυρτόφυτο νομού Καβάλας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς αναβιώνει ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην Τουρκοκρατία. Τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες μέσα στη νέα χρονιά συγκεντρώνουν μεγάλες στοίβες από ξύλα στην πλατεία. Την παραμονή του νέου χρόνου θα ανάψουν μια εντυπωσιακή φωτιά ψέλνοντας τα κάλαντα. Στις δώδεκα ακριβώς, με το χτύπημα του ρολογιού της εκκλησίας, ξεκινάει ένα παραδοσιακό γλέντι με τσίπουρο και γλυκά.
Στο Ποδοχώρι επίσης της Καβάλας, την πρώτη μέρα κάθε νέου χρόνου διατηρούν ακόμα αναλλοίωτο το έθιμο του "ποδαρικού", όπου τα πιο μικρά παιδιά επισκέπτονται όλα τα σπίτια του οικισμού μπαίνοντας μέσα σε αυτά με το δεξί πόδι, λένε ευχές στους νοικοκύρηδες του σπιτιού και δέχονται γλυκά και δώρα.
Το "Χριστόξυλο" και το "Πάντρεμα της Φωτιάς" είναι δύο, όχι και τόσο γνωστά Χριστουγεννιάτικα έθιμα που τα συναντάμε κυρίως στη Μακεδονία, στα χωριά του δήμου Νιγρίτας.
Το "Χριστόξυλο" είναι το πρώτο κούτσουρο που θα καεί στο τζάκι το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, αφού το πρωί της ίδιας μέρας καθαριστεί το τζάκι επιμελώς.Κατά το έθιμο, χρησιμοποιείται για "Χριστόξυλο" οποιοδήποτε μεγάλο ξύλο ή κούτσουρο.Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, αφού έχει συγκεντρωθεί όλη η οικογένεια γύρω από το τζάκι, ανάβεται το "Χριστόξυλο" κι έως τα Θεοφάνια, η φωτιά στο τζάκι δεν πρέπει να σβήσει. Μ' αυτόν τον τρόπο, λέγεται ότι μένουν έξω από το σπίτι οι καλικάτζαροι, που εκείνες τις μέρες βρίσκονται πάνω στη γη. Για τη φωτιά που προσφέρει το "Χριστόξυλο" την παραμονή των Χριστουγέννων, η λαϊκή παράδοση λέει ότι ζεσταίνει τον νεογέννητο Χριστό, στη φάτνη. Η στάχτη που δημιουργείται στο τζάκι εκείνες τις ημέρες (από τα Χριστούγεννα έως τα Φώτα) πιστεύεται ότι διώχνει το κακό και γι' αυτό σκορπίζεται γύρω από το σπίτι, τους στάβλους αλλά και στα χωράφια.
Ένα άλλο έθιμο με συμβολισμό είναι το "Χριστόψωμο". Το "ψωμί του Χριστού", όπως αλλιώς λέγεται, είναι ένα έθιμο που το συναντάμε κυρίως στα Δαρνακοχώρια. Παρασκευάζεται, την παραμονή των Χριστουγέννων, από τη νοικοκυρά του σπιτιού, με ιδιαίτερη ευλάβεια και με ειδική μαγιά (από ξερό βασιλικό κ.λ.π.) και πρέπει απαραιτήτως να φέρει πάνω του χαραγμένο έναν σταυρό. Γύρω - γύρω διάφορα σχέδια από ζυμάρι συμπληρώνουν το στολισμό. Την παραμονή των Χριστουγέννων, ο νοικοκύρης παίρνει το "Χριστόψωμο", το σταυρώνει και το κόβει. Όλη η οικογένεια είναι μαζεμένη στο σπίτι. Στη μέση του τραπεζιού τοποθετείται το χριστόψωμο, φασόλια μαγειρεμένα δίχως λάδι για την ημέρα αυτή, τουρσιά λάχανο, ντομάτες, πιπεριές, καρπουζάκια, σέλινο, καρότο και κρασί κόκκινο του σπιτιού.Γύρω από το "Χριστόψωμο" υπάρχουν και άλλες παραδόσεις, που αναφέρονται στην ενότητα της Εκκλησίας και των λαών, με συμβολικό πρότυπο την ένωση των κόκκων του σίτου σ΄ ένα ψωμί. Κάποτε οι Σαρακατσάνοι τσοπάνηδες έφτιαχναν δύο "Χριστόψωμα". Το πρώτο, το καλύτερο και με τα πιο πολλά κεντίδια (ένα μεγάλο σταυρό-φεγγάρι, με πέντε λουλούδια) ήταν για τον Χριστό "για να τους φυλάει και να τους βλογάει". Το δεύτερο, η "Χριστοκουλούρα" ή Ψωμί του Χριστού, ήταν για τα πρόβατα, για να "τα τιμά ο βοσκός και να τα βλογά ο Χριστός". Στη "Χριστοκουλούρα" παριστάνεται με ζύμη, όλη η ζωή της στάνης, δηλαδή το μαντρί, τα πρόβατα, οι βοσκοί κ.λ.π.
Πηγή: ΑΜΕ - ΑΠ, Μακεδονία
Ετικέτες
Ήθη κι Έθιμα,
Θράκη,
Μακεδονία
Ήθη κι έθιμα του Δωδεκαημέρου: Μακεδονία - Θράκη
Στη Φλώρινα, οι κάτοικοι υποδέχονται τη γέννηση του Χριστού ανάβοντας μεγάλες φωτιές στις 12 τα μεσάνυχτα, που συμβολίζουν τη φωτιά που άναψαν οι ποιμένες της Βηθλεέμ για να ζεσταθεί ο νεογέννητος Χριστός. Φωτιές ανάβουν επίσης και το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Τα παιδιά της κάθε γειτονιάς αρχίζουν τότε να μαζεύουν ξύλα από κέδρο, να τα βάζουν σε ένα ασφαλές μέρος, για να μη τους τα κλέψουν παιδιά από άλλες γειτονιές και ορίζουν ένα φύλακα για κάθε βραδιά. Αν τα παιδιά καταφέρουν να κλέψουν ξύλα που προορίζονται για τη φωτιά μιας άλλης γειτονιάς στήνουν γλέντι για το πανηγυρίσουν, ενώ ο ντροπιασμένος θεωρείται ο φύλακας που του έκλεψαν τα ξύλα. Παλιότερα ήταν τόσο μεγάλη η ντροπή για εκείνον που άφησε να του κλέψουν τα ξύλα που ούτε στο σχολείο δεν τολμούσε να πάει την άλλη μέρα.
Στην Πέλλα αναβιώνει το έθιμο της «Κόλιντα Μπάμπω» που έχει σχέση με τη σφαγή του Ηρώδη. Οι κάτοικοι της περιοχής ανάβουν το βράδυ φωτιές φωνάζοντας «κόλιντα μπάμπω» δηλαδή «σφάζουν γιαγιά». Σύμφωνα με το έθιμο οι φωτιές ανάβουν για να μάθουν οι άνθρωποι για τη σφαγή και να προφυλαχτούν.
Στη Σιάτιστα Κοζάνης θα αναβιώσουν οι «κλαδαριές», τα «κόλιαντα» και τα «μπουμπουσάρια». Οι «κλαδαριές» είναι οι φωτιές που ανάβονται κάθε χρόνο για να ζεστάνουν τον Χριστό. Τα «κόλιαντα» είναι τα κάλαντα στο τοπικό σιατιστινό ιδίωμα, ενώ την ημέρα των Θεοφανίων αναβιώνουν τα «μπουμπουσάρια», δηλαδή τα καρναβάλια με το καθαρά σιατιστινό Αϊβασιλιάτικο χορό. Παλαιότερα τα παιδιά της κάθε γειτονιάς , από τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου έκαναν ομάδες και φρόντιζαν να συγκεντρώσουν ξερά χόρτα, τα φουρφούρια (Γεράνεια) ή λόζιο (Χώρα), για να έχουν το απαραίτητο σύνολο ξερών χόρτων, με το οποίο θα τροφοδοτήσουν τη φωτιά, τη λεγόμενη «κλαδαριά», που θα ανάψουν στις 23 Δεκεμβρίου το βράδυ.
Τα Θεοφάνια στη Μακεδονία αναβιώνουν τα «ραγκουτσάρια» στην Καστοριά, οι «φωταράδες» στη Χαλκιδική, τα «τζαμαλάρια» στην Αρνισσα Πέλλας και οι «προδρομίτες» στην Πιερία.
Στην ανατολική Μακεδονία ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο εορτασμός των Θεοφανίων στη Δράμα με πληθώρα εκδηλώσεων και δρώμενων. Σκοπός τους είναι η εξασφάλιση της καλοχρονίας, δηλαδή η καλή υγεία και η πλούσια γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή. Μαύρες κάπες, δέρματα ζώων, μάσκες, κουδούνια και θόρυβοι, στάχτη και σταχτώματα, χοροί και αγερμοί, αναπαράσταση οργώματος και σποράς, πλούσιο φαγοπότι και ευχές επιδιώκουν να επενεργήσουν στην καρποφορία της φύσης.
Σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων από την πόλη της Δράμας βρίσκεται το Μοναστηράκι, όπου κάθε χρόνο, στις 6 Ιανουαρίου, την ημέρα των Θεοφανίων, αναβιώνει το έθιμο των Αράπηδων. Έχει τις ρίζες του στην αρχαία ελληνική θρησκεία και πιο συγκεκριμένα στις διονυσιακές τελετές, ενώ έχει δεχτεί και χριστιανικές επιρροές.
Οι Αράπηδες είναι μια εθιμική παράσταση (δρώμενο) με έντονα την υπερβολή, το μαγικό και το λατρευτικό στοιχείο, στην οποία συμμετέχουν οι κάτοικοι της περιοχής. Είναι μία από τις μεταμφιέσεις του Δωδεκαημέρου (25/12-6/1) που γίνονται στο Νομό Δράμας και πιο συγκεκριμένα στο Μοναστηράκι, στο Βώλακα, στην Πετρούσα, στον Ξηροπόταμο, στους Πύργους και στην Καλή Βρύση. Αναβιώνει επίσης κάθε χρόνο και στη Νίκησιανη του Δήμου Παγγαίου στο νομό Καβάλας.
Οι Μωμόγεροι, ένα είδος λαϊκού παραδοσιακού θεάτρου, αναβιώνει στους Σιταγρούς και Πλατανιά, χωριά όπου υπάρχουν πρόσφυγες από τον Πόντο. Η ονομασία Μωμόγεροι προέρχεται από τις λέξεις μίμος και γέρος, από τις μιμητικές κινήσεις που κάνουν οι πρωταγωνιστές με μορφή γεροντικών προσώπων. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται όλο το Δωδεκαήμερο (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Θεοφάνια).
Στο νησί της Θάσου οι οικογένειες κρατούν ένα πολύ παλιό έθιμο: Το σπόρδισμα των φύλλων. Κάθονται όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν την ανθρακιά προς τα έξω και ρίχνουν γύρω στ' αναμμένα κάρβουνα, φύλλα ελιάς, βάζοντας στο νου τους από μια ευχή, χωρίς όμως να την πουν στους άλλους. Όποιου το φύλλο γυρίσει περισσότερο, εκείνου θα πραγματοποιηθεί και η ευχή του.
Στη Σιάτιστα Κοζάνης θα αναβιώσουν οι «κλαδαριές», τα «κόλιαντα» και τα «μπουμπουσάρια». Οι «κλαδαριές» είναι οι φωτιές που ανάβονται κάθε χρόνο για να ζεστάνουν τον Χριστό. Τα «κόλιαντα» είναι τα κάλαντα στο τοπικό σιατιστινό ιδίωμα, ενώ την ημέρα των Θεοφανίων αναβιώνουν τα «μπουμπουσάρια», δηλαδή τα καρναβάλια με το καθαρά σιατιστινό Αϊβασιλιάτικο χορό. Παλαιότερα τα παιδιά της κάθε γειτονιάς , από τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου έκαναν ομάδες και φρόντιζαν να συγκεντρώσουν ξερά χόρτα, τα φουρφούρια (Γεράνεια) ή λόζιο (Χώρα), για να έχουν το απαραίτητο σύνολο ξερών χόρτων, με το οποίο θα τροφοδοτήσουν τη φωτιά, τη λεγόμενη «κλαδαριά», που θα ανάψουν στις 23 Δεκεμβρίου το βράδυ.
Τα Θεοφάνια στη Μακεδονία αναβιώνουν τα «ραγκουτσάρια» στην Καστοριά, οι «φωταράδες» στη Χαλκιδική, τα «τζαμαλάρια» στην Αρνισσα Πέλλας και οι «προδρομίτες» στην Πιερία.
Στην ανατολική Μακεδονία ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο εορτασμός των Θεοφανίων στη Δράμα με πληθώρα εκδηλώσεων και δρώμενων. Σκοπός τους είναι η εξασφάλιση της καλοχρονίας, δηλαδή η καλή υγεία και η πλούσια γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή. Μαύρες κάπες, δέρματα ζώων, μάσκες, κουδούνια και θόρυβοι, στάχτη και σταχτώματα, χοροί και αγερμοί, αναπαράσταση οργώματος και σποράς, πλούσιο φαγοπότι και ευχές επιδιώκουν να επενεργήσουν στην καρποφορία της φύσης.
Σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων από την πόλη της Δράμας βρίσκεται το Μοναστηράκι, όπου κάθε χρόνο, στις 6 Ιανουαρίου, την ημέρα των Θεοφανίων, αναβιώνει το έθιμο των Αράπηδων. Έχει τις ρίζες του στην αρχαία ελληνική θρησκεία και πιο συγκεκριμένα στις διονυσιακές τελετές, ενώ έχει δεχτεί και χριστιανικές επιρροές.
Οι Αράπηδες είναι μια εθιμική παράσταση (δρώμενο) με έντονα την υπερβολή, το μαγικό και το λατρευτικό στοιχείο, στην οποία συμμετέχουν οι κάτοικοι της περιοχής. Είναι μία από τις μεταμφιέσεις του Δωδεκαημέρου (25/12-6/1) που γίνονται στο Νομό Δράμας και πιο συγκεκριμένα στο Μοναστηράκι, στο Βώλακα, στην Πετρούσα, στον Ξηροπόταμο, στους Πύργους και στην Καλή Βρύση. Αναβιώνει επίσης κάθε χρόνο και στη Νίκησιανη του Δήμου Παγγαίου στο νομό Καβάλας.
Οι Μωμόγεροι, ένα είδος λαϊκού παραδοσιακού θεάτρου, αναβιώνει στους Σιταγρούς και Πλατανιά, χωριά όπου υπάρχουν πρόσφυγες από τον Πόντο. Η ονομασία Μωμόγεροι προέρχεται από τις λέξεις μίμος και γέρος, από τις μιμητικές κινήσεις που κάνουν οι πρωταγωνιστές με μορφή γεροντικών προσώπων. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται όλο το Δωδεκαήμερο (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Θεοφάνια).
Στο νησί της Θάσου οι οικογένειες κρατούν ένα πολύ παλιό έθιμο: Το σπόρδισμα των φύλλων. Κάθονται όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν την ανθρακιά προς τα έξω και ρίχνουν γύρω στ' αναμμένα κάρβουνα, φύλλα ελιάς, βάζοντας στο νου τους από μια ευχή, χωρίς όμως να την πουν στους άλλους. Όποιου το φύλλο γυρίσει περισσότερο, εκείνου θα πραγματοποιηθεί και η ευχή του.
Στην πόλη της Καβάλας, πολλοί κάτοικοι διατηρούν ακόμα κάποια από τα έθιμα που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, όπως το σπάσιμο του ροδιού μπροστά στην είσοδο του σπιτιού για καλή τύχη, αλλά και η μεταφορά μιας πέτρας -συνήθως από το μικρότερο μέλος της οικογένειας- στο εσωτερικό του σπιτιού για να είναι στέρεο το σπίτι και γερή ολόκληρη η οικογένεια τη νέα χρονιά.
Άλλα έθιμα που ξεχωρίζουν είναι και εδέσματα όπως τα εννιά νηστίσιμα φαγητά και η «μπάμπο».
Πρωτοχρονιά στο όρος Φαλακρό στη Δράμα
Άλλα έθιμα που ξεχωρίζουν είναι και εδέσματα όπως τα εννιά νηστίσιμα φαγητά και η «μπάμπο».

Πρωτοχρονιά στο όρος Φαλακρό στη Δράμα
Ετικέτες
Ήθη κι Έθιμα,
Θράκη,
Μακεδονία
Χριστουγεννιάτικα έθιμα στα Βαλκάνια
Στη Ρουμανία, την παραμονή των Χριστουγέννων, στους δρόμους αντηχούν οι χαρούμενες φωνές μικρών αλλά και ? μεγαλύτερων που ψάλλουν τα κάλαντα. Σε ορισμένες, μάλιστα, περιοχές τα κάλαντα αναφέρονται στον Τραϊανό, τον Ρωμαίο αυτοκράτορα που κατέλαβε τη Δακία το 106 μ.Χ.
Οι παρέες των "καλαντάδων" γυρίζουν τα σπίτια και μοιράζονται ό,τι τους προσφέρουν οι σπιτονοικοκύρηδες: καρύδια, μήλα και τοπικά εδέσματα, όπως αλμυρά κουλουράκια. Ένα άλλο έθιμο που διατηρούν οι "καλαντάδες" είναι ότι κρατούν ένα αστέρι- που συμβολίζει το άστρο της Βηθλεέμ- όταν ψάλλουν τα κάλαντα. Το αστέρι φέρει χρωματιστά χαρτιά και καμπανούλες, ενώ έχει και παραστάσεις αγγέλων και τα κάλαντα με το αστέρι αντηχούν στα δρομάκια από τις 24 μέχρι τις 27 Δεκεμβρίου. Την ημέρα των Χριστουγέννων το ψωμί μπαίνει κάτω από το τραπέζι για να φέρει καλοτυχία στο σπίτι και το γουρουνόπουλο αποτελεί το κυρίως χριστουγεννιάτικο γεύμα.
Κατά τη διάρκεια του εορτασμού των Θεοφανείων οι χωρικοί του Pietrosani και των γύρω χωριών αγιάζουν τα άλογά τους τη μέρα αυτή που σηματοδοτεί το τέλων των εορτών των Χριστουγέννων. Μετά τον αγιασμό, άλογα και αναβάτες παίρνουν μέρος σε αγώνα που γίνεται έξω από το χωριό.
Κατά τη διάρκεια του εορτασμού των Θεοφανείων οι χωρικοί του Pietrosani και των γύρω χωριών αγιάζουν τα άλογά τους τη μέρα αυτή που σηματοδοτεί το τέλων των εορτών των Χριστουγέννων. Μετά τον αγιασμό, άλογα και αναβάτες παίρνουν μέρος σε αγώνα που γίνεται έξω από το χωριό.
Στη Βουλγαρία, η έναρξη του εορτασμού των Χριστουγέννων είναι η 22η Δεκεμβρίου, ημέρα που γιορτάζεται ο άγιος Ιγνάτιος. Σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, η ημέρα αυτή είναι η αρχή της νέας χρονιάς, άρα είναι πολύ σημαντικό το ποδαρικό στο σπίτι να γίνει από έναν άνθρωπο που θα φέρει γούρι. Ο δανεισμός αποφεύγεται την ημέρα του αγίου Ιγνατίου, ώστε ο πλούτος να μείνει στο σπίτι όλο το νέο έτος.
Ανήμερα τα Χριστούγεννα διεξάγεται η τελετή των "Koleduvane", όπου νεαρά αγόρια, μεταμφιεσμένα, ψάλλουν τα κάλαντα και εύχονται υγεία και ευτυχία. Τα Χριστούγεννα ετοιμάζεται ένα ειδικό ψωμί (όπως η βασιλόπιτα της Πρωτοχρονιάς), όπου τοποθετείται ένα νόμισμα και το βράδυ κόβεται από τον ιδιοκτήτη και μοιράζεται στα μέλη της οικογένειας, αφού πρώτα ορισμένα κομμάτια κοπούν για την Παναγία και το σπίτι. Οι στάχτες από τα τζάκια που καίνε σκορπίζονται στα χωράφια για να φέρουν καρποφορία σύμφωνα με τις βουλγαρικές δοξασίες.
Στη Βουλγαρία δεν βάζουν ποτέ κρέας στο τραπέζι παραμονή των Χριστουγέννων, μόνο ανήμερα και φτιάχνουν επτά διαφορετικά πιάτα φαγητού την παραμονή των Χριστουγέννων, όπως ντολμαδάκια με κληματόφυλλα και ρύζι, βρασμένα φασόλια και πιπεριές, μαμαλίγκα-ψωμί από καλαμποκάλευρο. Δεν μαζεύουν ποτέ το τραπέζι που φάγανε πριν από τα Χριστούγεννα και αφήνουν το τζάκι αναμμένο μέχρι να ξημερώσει.
Στην Κροατία, η εορταστική περίοδος αρχίζει στις 6 Δεκεμβρίου, οπότε γιορτάζεται ο Άγιος Νικόλαος και στις 13 Δεκεμβρίου, την ημέρα της Αγίας Λουκίας. Ο Άγιος Νικόλαος φέρνει δώρα στα παιδιά που δεν έκαναν αταξίες όλη τη χρονιά. Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι κοσμεί ένα κομμάτι σανό με μία κόκκινη κορδέλα και ένα μήλο, που συμβολίζει τη γονιμότητα. Το σανό, μετά τις γιορτές, το ταΐζουν στα ζώα, σύμφωνα με τα έθιμα. Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στολίζεται με καρύδια, γλυκά, κεριά και γυάλινα παιχνίδια.
Στη Σερβία και στο Μαυροβούνιο τα Χριστούγεννα κόβουν ένα ψωμί με νόμισμα που ονομάζεται "cesnica" (τσέσνιτσα) και όποιος τύχει το φλουρί έχει καλοτυχία για τη νέα χρονιά. Στο τραπέζι σκορπούν άχυρα, όπως και στην Κροατία, για να υπάρχει υγεία. Την παραμονή των Χριστουγέννων επίσης αγοράζουν μια βελανιδιά για να την κάψουν στο τζάκι ώστε να φέρει τύχη.
Στη Σλοβενία κυριαρχούν τα κάλαντα αλλά και το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ενώ κόβουν επίσης ψωμί-βασιλόπιτα "potica" (πότιτσα) για υγεία και καλοτυχία.
Στην ΠΓΔΜ, τα Χριστούγεννα γιορτάζονται με το παλαιό ημερολόγιο και στις 5 Δεκεμβρίου στήνονται φωτιές, οι παρέες πίνουν και χορεύουν, ενώ κόβουν και τη λαγάνα με το φλουρί. Την επόμενη μέρα, που ονομάζεται Μπάντνικ, τα παιδιά ψάλουν τα κάλαντα και το βράδυ ξανακόβουν πίτα με τυχερό νόμισμα. Τα Χριστούγεννα γιορτάζονται στις 7 Ιανουαρίου.
Στην Αλβανία, όπως και στη Βουλγαρία, παλιά το φλουρί τοποθετούνταν στον μπακλαβά αλλά σήμερα υπάρχει η βασιλόπιτα, ενώ το φαγητό των Χριστουγέννων ήταν πιλάφι με αρνί και σήμερα κυριαρχεί η γαλοπούλα ως κύριο πιάτο. Στην Αλβανία στολίζουν δέντρο και τα παιδιά ψάλλουν τα κάλαντα όπως στις περισσότερες χώρες των Βαλκανίων.
Στη Βοσνία Ερζεγοβίνη συναντάμε, επίσης, τα κάλαντα και το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, ενώ ανήμερα τα Χριστούγεννα στο τραπέζι υπάρχει μοσχαρίσιο κρέας, πίτες και γλυκά.
Ανεξάρτητα από το πώς γιορτάζονται τα Χριστούγεννα σε κάθε μια από τις χώρες της Βαλκανικής, η ευχή είναι μία: "Ευχές σε όλους για χαρούμενες γιορτές και στον καινούργιο χρόνο πάμπλουτοι να 'στε στη χαρά και πάμφτωχοι στον πόνο".
Πηγή: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ
Πηγή: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ
Ετικέτες
Αλβανία,
Βοσνία Ερζεγοβίνη,
Βουλγαρία,
Ήθη κι Έθιμα,
Κροατία,
Μαυροβούνιο,
ΠΓΔΜ,
Ρουμανία,
Σερβία,
Σλοβενία
Το έθιμο της Βαρβάρας
Κι όμως την εποχή του άκρατου υλισμού, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, οι οποίοι κόντρα στο ρεύμα των καιρών, που τείνουν να αποκόψουν τον άνθρωπο από τις ρίζες του, αφιερώνουν ατέλειωτες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους στη διάσωση και διάδοση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, δίνοντας μάχη με τη λήθη και την κοινωνική αδιαφορία και φροντίζοντας να μεταλαμπαδεύσουν την αγάπη τους αυτή στις νεότερες γενιές. Ο Σύλλογος Θρακών με τις ποικίλες δραστηριότητες του συμβάλλει τόσο στη διατήρησή της Θρακιώτικης παράδοσης όσο και τη διάδοσή της στους νεότερους. Μια από τις σπουδαιότερες παρακαταθήκες που μας άφησαν οι παλιότεροι είναι τα έθιμα. Τα έθιμα ήταν τοποθετημένα μέσα στο χρόνο και συνδεδεμένα με τη θρησκευτική ζωή και τις γεωργικές κυρίως ασχολίες του λαού μας, δίνουν το στίγμα του ελληνικού πολιτισμού και καθορίζουν τη διαφορετικότητά μας, σαν Έλληνες, ανάμεσα στους άλλους λαούς. Ένα από αυτά είναι αυτό που αναβίωσε ο σύλλογος για 6η χρονιά, το έθιμο της Βαρβάρας.
Γιορταζόταν στην περιοχή της Θράκης ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας, στις 4 Δεκεμβρίου. Είναι πανάρχαιο έθιμο και θυμίζει την πανσπερμία. Το σιτάρι από τα αρχαία χρόνια κατέχει την πρώτη θέση στη διατροφή του λαού μας, γι΄αυτό πολλά έθιμα συνδέονται με τη σπορά και το θερισμό, όπως αυτό που γιορτάζουμε σήμερα. Γίνεται χρονικά ακριβώς την περίοδο που έχει τελειώσει η σπορά του σιταριού κι ο σπόρος ξεκουράζεται στα σπλάχνα της γης. Τα αρχαία ακόμα χρόνια οι νοικοκυρές μοίραζαν γλυκό ζουμί από σιτάρι αυτή την περίοδο θέλοντας να έχουν την εύνοια για μια επιτυχημένη σοδειά. Αργότερα, όταν οι Θράκες ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό, συνέδεσαν το έθιμο με τη ζωή της Αγίας Βαρβάρας και του έδωσαν και το όνομά της.
Η Αγία Βαρβάρα έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ. Ο πατέρας της ήταν ένας από τους πιο πλούσιους ειδωλολάτρες της Ηλιουπόλεως και ονομαζόταν Διόσκουρος. Μοναχοκόρη η Βαρβάρα, διακρινόταν για την ομορφιά του σώματός της, την ευφυΐα και τη σωφροσύνη της. Στη χριστιανική πίστη κατήχησε και έλκυσε τη Βαρβάρα μια ευσεβής χριστιανή γυναίκα. Το γεγονός αυτό δεν έμεινε για πολύ καιρό μυστικό. Ο Διόσκουρος έμαθε ότι η κόρη του είναι χριστιανή και εκνευρισμένος διέταξε τον αυστηρό περιορισμό της. Αλλά η Βαρβάρα κατόρθωσε και δραπέτευσε. Ο πατέρας της τότε εξαπέλυσε άγριο κυνηγητό μέσα στις σπηλιές και τα δάση, όπου κρυβόταν η κόρη του. Τελικά κατόρθωσε και τη συνέλαβε. Αλλά ο άσπλαχνος και πωρωμένος ειδωλολάτρης πατέρας παρέδωσε την κόρη του στον ηγεμόνα Μαρκιανό. Αυτός, αφού στην αρχή δεν κατόρθωσε με δελεαστικούς τρόπους να μεταβάλλει την πίστη της, διέταξε και τη μαστίγωσαν ανελέητα. Κατόπιν τη φυλάκισε, αλλά μέσα εκεί ο Θεός, θεράπευσε τις πληγές της Βαρβάρας και ενίσχυσε το θάρρος της. Τότε ο ηγεμόνας θέλησε να τη διαπομπεύσει δημόσια γυμνή. Αλλά ενώ έβγαζαν τα ρούχα της το σώμα της εμφανιζόταν ωραιότερο. Ο ηγεμόνας βλέποντας το θαύμα, διέταξε να αποκεφαλιστεί. Χωρίς καθυστέρηση ο ίδιος ο πατέρας της ανέλαβε και την αποκεφάλισε. Κατά την παράδοση, ενώ το ξίφος του πατέρα της έκοβε το κεφάλι της, η Θεία Δίκη, με μορφή κεραυνού έκαψε τον άσπλαχνο πατέρα. Αυτόν τον τιμωρό κεραυνό, συμβολίζουν τα πυρά του πυροβολικού μας κι έχουν ως προστάτιδα την Αγία Βαρβάρα.
Επίσης η Αγία Βαρβάρα θεωρούνταν από τους κατοίκους της Θράκης προστάτιδα των παιδιών από τις κακές παιδικές ασθένειες και ιδιαίτερα της ευλογιάς που προκαλούσε πολλούς θανάτους στον παιδικό πληθυσμό. Γι΄αυτό καθιέρωσαν στη γιορτή της, για να την "γλυκάνουν" να μοιράζουν γλυκό κολυβόζουμο, που το ονόμασαν Βαρβάρα. Η παρασκευή της Βαρβάρας λέγεται ότι καθιερώθηκε από το εξής περιστατικό. Ο σατανικός νους του Διόσκουρου, είχε συλλάβει ένα σατανικό και αποτρόπαιο σχέδιο για την εξόντωση των Χριστιανών της περιοχής του. Κάλεσε όλους τους αρτοποιούς της περιοχής του και τους έδωσε εντολή να βάλουν δηλητήριο στο ψωμί που θα παρασκεύαζαν και οι πωλητές τροφίμων δηλητήριο στα τρόφιμα που θα πουλούσαν. Το μυστικό αυτό το έμαθε η κόρη του η Βαρβάρα, και ειδοποίησε τους χριστιανούς να μην αγοράσουν ψωμί και τρόφιμα, και να πορευτούν με τα υπολείμματα που είχαν στα σπίτια τους. Έτσι κάθε χριστιανική οικογένεια μαγείρεψε ότι πρόχειρο της βρέθηκε στο σπίτι. Επειδή όμως τα τρόφιμα που τους είχαν απομείνει ήταν πολύ λίγα και κάθε είδος από μόνο του δεν έφτανε για μια σωστή μαγειριά, έβαλαν στην κατσαρόλα λίγο απ΄ όλα. Δηλαδή, λίγο στάρι, μερικά φασόλιά, κουκιά, σταφίδες και ότι άλλο σχετικό είχαν, κι όλα μαζί τα μαγείρεψαν. Έτσι χάρη στη Βαρβάρα σώθηκαν κι από τότε σε ανάμνηση αυτού του περιστατικού καθιερώθηκε στη γιορτή της να μαγειρεύουν το παρασκεύασμα αυτό που είναι γλυκό και φαγητό μαζί και λέγεται "Βαρβάρα". Στη Θράκη χρησιμοποιούν εννέα είδη για την Παρασκευή της Βαρβάρας. (σιτάρι, μύγδαλα, καρύδια, ρόδια, σταφίδες, κανέλα, σουσάμι, ταχίνι και φρούτα ψιλοκομμένα, κυρίως μήλα σκληρά).
Βαρβάρα (Θράκης)
ΥΛΙΚΑ- Μισό κιλό σιτάρι
- 2.5 λίτρα ζεστό νερό
- 1 κούπα ζάχαρη
- 4 κουταλιές αλεύρι καβουρντισμένο ή νισεστέ
- 200γρ σταφίδες ξανθές
- 300γρ σουσάμι
- 300γρ καρύδια
- 300γρ αμύγδαλα λευκά

ΕΚΤΕΛΕΣΗ Πλένετε το σιτάρι και το βάζετε από βραδύς σε ζεστό νερό να φουσκώσει. Την επόμενη το βράζετε με το ίδιο νερό μέχρι να σκάσει το σιτάρι και να χυλώσει το ζουμί. Το στραγγίζετε και μετράτε τον χυλό. Πρέπει να είναι 7 κούπες. Ρίχνετε και 1 κούπα βρασμένο σιτάρι και το αφήνετε να πάρει μια βράση. Καβουρντίζετε το αλεύρι στο τηγάνι και αφού κρυώσει το διαλύετε σε λίγο νερό και το ρίχνετε στο χυλό. Προσθέτετε την ζάχαρη, σπάτε στο γουδί το σουσάμι, χοντροκόβετε τα καρύδια και τα αμύγδαλα και τα ρίχνετε στο χυλό και ανακατεύετε να πάρουν μια βράση. Ο χυλός να μην είναι ούτε πολύ πηχτός, ούτε πολύ αραιός. Σερβίρετε σε μπολάκια και πασπαλίζετε με σουσάμι, καρύδια και κανέλα.
Ετικέτες
Ήθη κι Έθιμα
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
«Βάζουμε το φλουρί στον μπακλαβά»
Τα «πολύχρωμα» Χριστούγεννα των μεταναστών που ζουν και γιορτάζουν στην Αθήνα.
Οι Γεωργιανοί:
«Εκτός από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, εμείς φτιάχνουμε και το τσιτσιλάκι», λέει στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος του Ελληνογεωργιανού Συλλόγου «Ο Καύκασος» κ. Αβνταντίλ Μικαμπερίτζε. «Σκαλίζουμε κλαδιά σε ένα κομμάτι ξύλου και το στολίζουμε με διάφορα παραδοσιακά γεωργιανά γλυκά».
«Τηρούμε τις παραδόσεις της χώρας μας αλλά σταδιακά ενσωματώνουμε σε αυτές και τις ελληνικές. Στην πατρίδα μας ακολουθούμε το παλιό ημερολόγιο και γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα στις 7 Γενάρη, εδώ γιορτάζουμε δύο φορές και τα παιδιά λένε τα κάλαντα και στις 24 Δεκέμβρη και στις 6 Ιανουαρίου».
Όμως, ξεχωριστή για τους Γεωργιανούς που ζουν στην Αθήνα ειδικά για φέτος θα είναι και η παραμονή της Πρωτοχρονιάς αφού, όπως προγραμματίζουν, ετοιμάζονται να αλλάξουν χρόνο με ώρα Τιφλίδας, δηλαδή στις 10 το βράδυ της 31ης Ιανουαρίου. «Θα έχουμε παραδοσιακά γεωργιανά εδέσματα, μπόλικη σαμπάνια και χαβιάρι και θα ξεκινήσουμε να αποχαιρετούμε το 2009 δύο ώρες νωρίτερα με ειδική γιγαντοοθόνη που έχουμε φέρει και διαθέτει δορυφορική σύνδεση με όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Μία ώρα μετά θα γιορτάσουμε μαζί με τους Μοσχοβίτες και τους Ουκρανούς, αφού τότε θα αλλάζουν εκείνοι χρόνο και τα μεσάνυχτα όλοι μαζί τον νέο μας χρόνο στην Ελλάδα!», τονίζει ο κ. Μικαμπερίτζε.
Η γαλοπούλα έχει καθιερωθεί ως χριστουγεννιάτικο έδεσμα και για τους μετανάστες από τη Μολδαβία που γιορτάζουν επίσης δύο φορές Χριστούγεννα στη χώρα μας, στις 25 Δεκεμβρίου και στις 7 Ιανουαρίου. «Εμείς είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι κατά 98%», λέει η κ. Βιολέττα Σλουσαρένκο που θα γιορτάσει, όπως σημειώνει και στις 18 Δεκεμβρίου μαζί με όλους τους μετανάστες στην πλατεία Κουμουνδούρου, την Παγκόσμια Ημέρα των Μεταναστών.
«Το βράδυ της Παραμονής των Χριστουγέννων συνηθίζουμε να φτιάχνουμε “κολάκ” - είναι ένα πλεγμένο κουλούρι που το δίνουμε στα παιδιά που λένε τα κάλαντα για γούρι και για καλή χρονιά. Φτιάχνουμε διάφορα τσουρέκια και γλυκά ενώ μαζευόμαστε 5-6 φίλοι και τραγουδάμε από σπίτι σε σπίτι. Αυτό το ονομάζουμε “ουρατούρ” και σε αυτές τις ομάδες συμμετέχουν μικροί και μεγάλοι κι ανάλογα χορεύουν είτε τον χορό της κατσίκας είτε τον χορό της αρκούδας».
Οι Αρμένιοι
«Εμείς στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο με φωτογραφίες όλων των συγγενών μας και κρεμάμε στα κλαδιά τα φρούτα και τα λαχανικά της πρώτης σοδειάς. Εκτός από το αστέρι στην κορυφή τοποθετούμε και ένα άσπρο περιστέρι που συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα. Στο δέντρο κρεμάμε επίσης τρεις κορδέλες χρώματος κόκκινου, λευκού και πορτοκαλί», λέει ο πατέρας Ραφαήλ, εφημέριος στην καθολική εκκλησία των Αρμενίων στον Νέο Κόσμο.
Οι Φιλιππινέζοι: Σκετς και χριστουγεννιάτικο πάρτι
«Φέτος, έχουμε προγραμματίσει πάρτι Χριστουγέννων στο ξενοδοχείο Πρέζιντεντ της Αθήνας στις 19 Δεκεμβρίου ενώ πολλοί μετανάστες από τις Φιλιππίνες θα παρακολουθήσουν τις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις της καθολικής εκκλησίας και τα παιδιά θα πούνε τα κάλαντα και θα αναπαραστήσουν με σκετς τη Θεία Γέννηση και την πορεία των Μάγων προς τη φάτνη».
Οι Αλβανοί: «Όχι πια αρνί, μόνο γαλοπούλα»
«Χριστιανοί και μουσουλμάνοι γιορτάζαμε όλοι μαζί και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Όμως, οι Ορθόδοξοι νήστευαν 40 μέρες πριν από τα Χριστούγεννα και πήγαιναν εκκλησία από τις 5.30 το πρωί για τη λειτουργία. Το φαγητό των Χριστουγέννων ήταν πιλάφι με αρνί ενώ τώρα ακόμη και στην Αλβανία έχει επικρατήσει η γαλοπούλα ως κύριο πιάτο».
Οι Άραβες: «Και Μπαϊράμι και Χριστούγεννα»
Οι Βούλγαροι: «Γιορτινό τραπέζι με 12 πιάτα»
Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Ετικέτες
Αλβανία,
Άραβες,
Αρμένιοι,
Βουλγαρία,
Γεωργία,
Ήθη κι Έθιμα,
Μολδαβία,
Φιλιππίνες,
Χριστούγεννα
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
Ζυμώνοντας ψωμί με βασιλικό
Στα πλαίσια της Ευέλικτης Ζώνης της Γ’ τάξης του Πιλοτικού Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου Πορταριάς, ζυμώσαμε την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009, ψωμί με προζύμι από την ημέρα του Σταυρού.
Το έθιμο αναφέρεται στη γιορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού στης 14 του Σεπτέμβρη, κατά την οποία συνηθίζεται οι νοικοκυρές να κρατούν (ν’ αναπιάνουν) το προζύμι της χρονιάς. Παίρνουμε το βασιλικό από την εκκλησία, που έχει ήδη «διαβαστεί» από τον ιερέα και βάζοντας στο νερό, το ζεσταίνουν και το αδειάζουν σε αλεύρι, δημιουργώντας έναν πηχτό χυλό. Χωρίς να χρησιμοποιήσουν μαγιά, το βάζουν σε ζεστό μέρος να φουσκώσει για περισσότερες από 12 ώρες και έπειτα το βάζουν ως προζύμι σε ψωμί, κρατώντας λίγο για να ξανακάνουν το ίδιο προζύμι την όμενη φορά.
Το θέμα με το οποίο ασχολούμαστε στην Ευέλικτη ζώνη είναι το «Φθινόπωρο» και όλο το μήνα Σεπτέμβριο μάθαμε και αναλύσαμε ότι αφορά το μήνα αυτό: ήθη, έθιμα, παραδόσεις, αγροτικές ασχολίες, τέχνη και γιορτές του μήνα αυτού. Θεωρήσαμε τη συγκεκριμένη δραστηριότητα αναγκαία μετά από απορία συγκεκριμένου μαθητή της Γ’ τάξης όταν το άκουσμα για το ψωμί με προζύμι από την ημέρα του Σταυρού αναρωτήθηκε. Και πως θα είναι άραγε στη γεύση αυτό το ψωμί;
Αξιοποιήσαμε λοιπόν την ευκαιρία, ενεργήσαμε και την απάντηση την έδωσαν τα παιδιά, δοκιμάζοντας τα ίδια το ψωμί που φτιάξαμε!
Περισσότερα για το ψωμί στο http://www.scribd.com/doc/24404187
Περισσότερα για το ψωμί στο http://www.scribd.com/doc/24404187
Ετικέτες
Ήθη κι Έθιμα,
Κύκλος σταριού,
Ψωμί
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)